Wat een uitvinding zeg pleisters met verdoving. Ik wist niet dat die dingen zo effectief waren. Chris moest vandaag bloed laten prikken. Dat is vervelend genoeg, zeker voor een klein jongetje. Maar het moest gaan gebeuren. Een halfuur ervoor werden er twee pleisters op zijn arm geplakt. Hij vond het machtig interessant. De pleisters alleen al maakte hem een speciaal jongetje. En toen bij het bloedprikken blijft het een vreselijk gedoe natuurlijk, maar het meest vervelende was dat hij vastgehouden werd door een mevrouw die erbij gehaald was. Hij ging bij mij op schoot zitten en ook ik moest hem in een houdgreep pakken. Er kwamen veel auws voorbij en hij moest uiteraard een paar keer krijsen. Na het losmaken van de knelband aan de bovenkant van zijn arm ontspande hij weer helemaal terwijl de naald er nog wel inzat. Chris was een enorm dapper jongetje, een dikke knuffel van mama, een kus van pinguïn want die was er natuurlijk ook bij en de belofte dat hij een ijsje zou krijgen maakte dat hij graag weer wegging met een happy’s smiling gezicht.
We hebben de keuze toch maar gemaakt om hem verder te laten onderzoeken. Ondanks het feit dat hij enorm klein en schattig is, is hij wel heel erg klein. In vergelijking met de andere kinderen van de dagopvang is hij een klein mager wit ogend jongetje. Kinderen jonger dan hij zijn groter en vitaler. Hij is ook vaak ziek: verkoudheidjes en koorts en al dat soort zaken hetgeen natuurlijk enorm lastig voor hemzelf is maar ook voor ons. Ik ken de situatie van een zoon van goede vrienden van mij die na lang zoeken erg veel last hebben van suikers, wat hem tegenhield in zijn ontwikkeling. Zover wil ik het met Chris niet laten komen maar als je eenmaal de eerste stap in een ziekenhuis binnen zet weet je dat er van alles kan gebeuren. Vandaag werd hij eerst onderzocht door een jonge artsassistent: leuke dame die uiteraard erg goed met kinderen om wist te gaan. Bij Chris is dit overigens niet nodig. Iets nieuws als een ziekenhuis vindt hij geweldig. Dat klinkt stom maar het is wel zo. Hij komt lekker vrij binnen gaat zijn eigen dingen doen, werkt graag mee met mensen, is niet verlegen gaat bij die artsassistent bijna op schoot zitten als die aan het typen is en voelt zich enorm op zijn gemak. Dat kregen wij dan ook wel drie keer te horen en dat is voor ouders natuurlijk enorm leuk. De kinderarts bekeek de groeicurve en trok een korte doch duidelijke conclusie: hij is duidelijk aan het afvallen. Het is een trend die al langer bezig is en ik wil hem verder onderzoeken. Dat begint met een aantal standaard onderzoeken: natuurlijk het bloed waar ze ook kunnen kijken of een allergie of overgevoeligheid is gluten, natuurlijk ook wordt zijn ontlasting verder onderzocht en zal er een onderzoek plaatsvinden naar overgevoeligheid naar lactose. Datzelfde onderzoek heeft Martina een tijd geleden gedaan waarbij zij een flesje lactose naar binnen kreeg en daarna om het halfuur in een zakje moet blazen. Dat gaat hij aanstaande woensdag ook doen om te kijken of er een verhoogde afscheiding van waterstofgas is. Dat is namelijk het reactie product dat overblijft als er een overgevoeligheid voor lactose aanwezig is.
Dat zijn de eerste stappen en daarna moet er verder gekeken worden: beleid maken, zoals het ziekenhuis dat zegt. Wat mij betreft mag er dan wel iets uitkomen want ik moet wel eerlijk zijn: ik vind een heleboel dingen prima om te onderzoeken, maar tegelijkertijd kan ik ook zeggen dat een onderzoek eindig moet zijn. Ik vind het goed om Chris een goede start mee te geven maar het is natuurlijk ook de tijdgeest om alles te willen uitzoeken. Op het moment hem in de molen mee te laten gaan zal hij veel informatie krijgen over wat er met hem aan de hand is. Maar hij is een lief klein schattig jongetje. Dat ben ik ook jaren geweest en ik moet eerlijk zeggen bij mij is er volgens mij nog nooit een onderzoek gedaan of ik in een andere allergie heb. De grens die ik voor mezelf vasthoud is dat ik het prima vindt om deze onderzoeken te laten doen, maar het gaat erg ver als er op een gegeven moment een slang in zijn kont gedaan moet worden om te kijken of zijn darmflora nog wel fatsoenlijk werkt. De tweede grens is dat we niet wekelijks het ziekenhuis in moeten. Als dat echt nodig is bij een ziekte of zo, vind ik dat akkoord. Maar als dat een onderdeel van zijn leven gaat worden omdat hij een beetje allergisch en een beetje slecht groeit, lijkt me dat niet de juiste keus. Dan maar liever klein en schattig en inderdaad ook een beetje wit.
