jaar 5.5 tand eruit!

tand eruitIk kan me het nog levendig herinneren. Het proces van je melktanden verliezen heeft blijkbaar veel indruk achter gelaten bij me. Maar het is ook wel iets. Als je het meemaakt gaat er veel tijd en aandacht in zitten. Eerst de constatering dat de tand los zit, dan continu checken hoe ver het los gaan is gevorderd, vergelijken met wat in je hoofd opgeslagen is en een inschatting maken hoe lang het nog gaat duren. En dan komt het moment dat de tand eigenlijk zo los zit dat hij er uit gaat vallen, maar nog maar een beetje vast zit. Dat is het valpunt tussen wijsheid en emotie. Je weet dat het beter is om hem in één keer eruit te halen met een beetje pijn, maar om die stap te nemen moet er nog heel wat gebeuren.

Chris heeft een lange vakantie, 2 weken meivakantie. Zelf wij onderwijs mensen moeten dan soms de planning omgooien om voor opvang te zorgen. Maar deze keer liep het eigenlijk met een beetje schuiven wel prima. Op maandag had ik nog vrij en aangezien hij treinen erg leuk vind, had ik bedacht dat we maar eens een flink end met de trein zouden gaan. Den Haag is goed te bereizen, iets meer dan een uur, en de keuze viel op Madurodam. Ik dacht me te herinneren dat dit op jonge leeftijd op mij al een flinke indruk achter had gelaten, dus dat zou Chris ook bekoren.

In de trein begon hij weer over zijn voortand die los zat. Hij had er al maanden over, maar ik kon nu ook zien dat deze tand een stuk verder naar achteren stond. “appeltje?”, vroeg ik hem en dat is spekkie naar zijn bekkie. Er werden kleine hapjes genomen en ineens… Ik hoorde meteen dat het een echte huil was en niet zo’n gejank waar hij ook goed in kan zijn. Hand vol bloed, bloed in zijn mond, tand eruit. Martina had gelukkig zakdoekjes ingepakt, dus kon hij al dat BLOED afpoetsen. Gelukkig had hij zijn hele kleine tandje nog opgevangen. En na eigenlijk maar kort geschrokken te zijn, zei hij: “Nu kan ik niet meer eten hoor papa”. Tenslotte moeten er conclusies getrokken worden uit traumatische gebeurtenissen en wat is beter dan het aanleren van een neurose. Mijn pedagogische boodschap was dan ook “dat hoeft ook niet, ik heb kassa met prik bij me (casis)” en daarmee was deze aanval van anorexia ook weer voorbij.

De onbevangenheid van zo’n 5 jarig jongetje is daarna wel heerlijk. De hoofdconducteur werd uitgebreid ingelicht over het verliezen van zijn tand, bij het uitstappen de mevrouw die naast ons stond op het bordes, bij het wachten op de tram zat een meisje met oordopjes in die niet echt luisterde, maar toen zei hij dat ze beter even de dopjes uit haar oren kon halen en toen luisterde ze gelukkig wat beter. En eenmaal in Madurodam was de grootste verteldrang al weer voorbij. Het was daar ook wel erg druk, want alle opa’s en oma’s van Nederland hadden kleinkinderen te leen gekregen om op die maandag iets te gaan doen en ze hadden allemaal het idee gekregen dat Madurodam bij hun op jonge leeftijd al een flinke indruk had achter gelaten en ze die ervaring wel wilden delen.

panorama-madurodam

Chris vond Madurodam niet zo interessant. De trein wel en de TRAM, TRAM 9, rood wit, wow, die was mooi. Die wou hij nog wel weer en dat gaan we de volgende keer doen. Maar op de terugreis ter hoogte van Amsterdam bedacht hij dat een trein onder de grond ook wel erg stoer zou zijn. Er is nog zoveel te beleven in vervoersland.

O ja, deze wilde hij graag op zijn ‘boek’ hebben:

jaar 5.5 Zonder zijwieltjes

Als ik 5 word papa, dan ga ik zonder zijwieltjes fietsen, was de boodschap. Maar dat is al weer maanden geleden. Hij wilde niet, durfde niet, het was slecht weer… kortom altijd een argument. Tot vandaag… wieltjes eraf, een rondje met mijn hand in zijn nek. En eenmaal thuis stapte hij zelf op de fiets. Trapper omhoog en daar ging hij… ik heb hem dat niet geleerd, dat heeft hij zelf gedaan.

Er zijn zo van die momenten in je leven dat je zonder zijwieltjes verder wilt komen in het leven. Dat herken ik maar al te goed… Go Chris!

jaar 5.3 Pyama in de klas

pyama in de klasVandaag was het paasviering op school. Dat is erg leuk voor een kleine gozer. Alle kinderen kwamen op school met een pyjama aan en gingen op school ontbijten. De ouders kregen natuurlijk de boodschap etenswaren mee te nemen via een inschrijflijst.

En daar zaten alle kindertjes in hun mooiste pyjama. Helaas was ik vergeten Chris zijn knuffel mee te nemen. Alle andere kindertjes hadden wel knuffels bij zich, die hoorde tenslotte bij het slaapritueel. Maar goed, hij mocht een knuffel delen met een vriendinnetje uit de klas en dat maakt al heel veel goed.

Eigenlijk ben ik best een beetje jaloers. Deze jongen mag allerlei leuke dingen op school doen. Dat hoort natuurlijk bij groep 1. En ik denk dan vaak bij mezelf: wat zou er gebeuren als ik dit met mijn kinderen zou inzetten. Voor ik heb wel eens klassen gehad waarbij het heel goed mogelijk was om dit soort rariteiten uit te halen. Maar de huidige klas zal dat waarschijnlijk niet pikken. Het idee alleen al dat je op school in je pyjama komt… Het is echt een stap te ver.

WP_000199In dat opzicht is het eigenlijk erg jammer dat je niet zoveel meer weet van wat er gebeurde in groep één of in onze tijd, de kleuterschool. Blijkbaar doen ze daar hele leuke dingen, maar ik weet er vrij weinig meer van. Ik kan op basis van foto’s die ik nog gezien heb, de verhalen van het spelen bedenken. Maar echt doorleven… Niet echt.

Ik kan het ook zien aan zijn gedrag. Als hij vertelt wat ze hebben gedaan, dan weet hij vaak een heleboel niet meer. Niet dat het niet belangrijk was?: Echt wel! Het was juist erg belangrijk wat daar allemaal gebeurde op school. Maar nu de situatie veranderd is, er is wat tijd verstreken en Chris is weer thuis is, zijn daar weer andere dingen die belangrijk zijn. Ik vraag me af of dit wel eens onderzocht is. Ik bedoel dan het vermogen om dingen te onthouden en te reproduceren bij kinderen van vijf. Er zit iets zorgeloos in zijn gedrag. Hij waait met de winden mee die op dat moment waaien en daarmee schikte hij zich soms naar de ideeën en de gebeurtenis. En even zo makkelijk als iets gebeurt wat niet zo leuk is laat hij het weer van zich afglijden. Het leven bestaat uit momenten die mogelijk onderling samenhang hebben, maar dat is niet echt noodzakelijk. De vaste rustpunten zijn natuurlijk thuis en school en een steeds belangrijkere mate ook vrienden om hem heen. Het zijn rustpunten en activiteiten, die hij steeds vaker zelf ook aan het opzoeken is. Hij wil graag een soort van dynamiek in zijn leven naast de rust om de dingen te doen die hij zo graag doet. Als hij bijvoorbeeld aan het spelen is met zijn autootjes en hele verhaal aan het verzinnen is wil hij eigenlijk niet door mij gestoord worden. Ik bemoei me wel eens met het spel door een vraag te stellen, maar dat is eigenlijk niet wat hij wil. Hij wil in zijn fantasie en met zijn autootjes de juiste keuzes maken. Dat is ook een vorm van rust.

Op dit moment is het ook wel prettig dat hij zelf zijn rust zoekt in zijn spel kan spelen. Dat heeft gewoon heel simpel te maken met het feit dat afgelopen weekend bij zijn wezen zwemmen en Mijke heeft daar een erg droge kuch aan overgehouden. En het resultaat is slecht slapen. Dus om 3:00 of om 3:30 of om 4:00 wordt ze wakker met een droge kuch en na wat gebrabbel vindt er vaak een poeplading plaats, die verschoond moet worden. Daarna is het feest, want mevrouw wil niet meer slapen. Martina en ik hebben elkaar meerdere malen moeten afwisselen, anders is het niet vol te houden.

Afgelopen nacht begon ze om een uurtje of 3:30 te mopperen maar beiden hadden we geen zin om uit te gaan. We hebben dat arme kind dus aan haar lot overgelaten. Het resultaat was dat na 3 kwartier zij weer vredig in slaap was gevallen.

En ik verbaas me erover dat Chris dan altijd gewoon blijft slapen. Een jaar geleden, toen zij geboren werd, klaagde hij over dat idee die zoveel lawaai maakt. En dat was natuurlijk ook zo. Maar al heel snel heeft hij geleerd dat haar geluiden niet altijd vervelend hoeven te zijn, hij hoeft er in geval niet wakker van te liggen. We hebben hem een paar simpele trucjes geleerd die ervoor zorgen dat hij niet van wakker hoeft te worden. Onder andere heeft hij nu een kussen in zijn bed dat hij over zijn hoofd kan doen als hij teveel lawaai hoort. Of hij dat kussen echt gebruikt op een zo’n moment,  dat weet ik natuurlijk niet. In ieder geval is het geen groots drama meer. En na de les van gisteravond moeten wij misschien ook wat vaker het kussen over onze oren doen. Ik weet nog goed dat een van de adviezen van het consultatiebureau was dat je ook niet altijd maar moet leiden door het kind. Het kleine meisje is geen baby meer. Dat betekent dat zij ook al een beetje wat zelf kan. Maar om eerlijk te zijn kan ik niet wachten tot dat zij op een stukje groter is en veel zelf kan doen.

 

jaar 5.2 Doen waar je geen zin in hebt

We moeten allemaal dingen doen waarvan we eigenlijk vinden dat hij niet leuk zijn. Zo word ik regelmatig geconfronteerd met het feit dat er boodschappen gedaan moeten worden, de wc vies is, het speelgoed van de kinderen overal en nergens te vinden is en het feit dat kleren zichzelf niet vanzelf wassen. De eerste stap in de oplossing is het constateren. Dat lijkt erg voor de hand liggend, maar ik kan nog periodes in mijn leven herinneren dat ik zonder veel moeite over deze problematiek heen kon kijken. Nu met twee kinderen die aan het opgroeien zijn is dat niet mogelijk meer. Toch ben ik de laatste tijd erg benieuwd naar het proces dat een mens moet doorlopen om ervoor te zorgen dat die wat vervelende klusjes binnen de discipline van het leven vallen. Het lijkt bij sommige mensen als vanzelf te gaan. Op die mensen ben ik dan ook jaloers. Maar zelden, als ik deze mensen vraag hoe dat dan zo gekomen is, is het antwoord dat het ook vanzelf gaat. Bijna iedereen die ik spreek doet de dingen omdat ze moeten en bijna niemand heeft er lol in om deze zaken uit te voeren. De beste voldoening kan gehaald worden uit het feit dat het heerlijk is om iets af te maken of om toe te werken naar een eindresultaat waar je zelf verantwoordelijk voor bent. Voor mezelf kan ik in ieder geval moet bekennen dat ik het tegenwoordig niet heel erg vind om aan te pakken, omdat ik weet dat ik het niet enkel en alleen voor mezelf doe en omdat ik het prettig vindt te leven op een plek die min of meer georganiseerd is.

nou nouII nouIII

Mijke is vorige maand één jaar oud geworden. Deze dame geeft al duidelijk aan wat ze wel en wat ze niet wil. Dat is vooral te merken als zij bijvoorbeeld een speeltje in haar handen heeft dat we afpakken bij het eten. Dan ontstaat er een hoop gekrijs en geschreeuw, ze doet haar buik helemaal omhoog en strekt zich aan alle kanten. Het is een pittige tante dan, heel anders dan Chris toentertijd. Chris kon het wel ergens niet mee eens zijn maar naar mijn weten was hij een stuk milder. Dat is tegenwoordig anders. Veel van de zaken die anders lopen dan hij dat wil, worden opgelost door een boos klein jongetje dat uit pure onmacht nep begint te huilen. Mijke begint dit gedrag al te herkennen en helaas ook al over te nemen. Maar dat is natuurlijk een aanknopingspunt om met Chris een gesprek te voeren. Hij is tenslotte de grote broer! Dat is een waarde die erg belangrijk voor hem is. Chris kun je altijd vragen om zijn zusje aan het lachen te maken. Hij gaat dan meteen een leuk dansje doen, of hij begint haar te kietelen, of kusjes en knuffels te geven. Het is overduidelijk dat hij daar goed in is en het wordt van alle kanten gewaardeerd. Volgens mij is dat het meest positieve scenario dat je maar kan bedenken. Overigens kan ik wel vertellen dat ik dat niet van tevoren had bedacht. Dit is de extra dimensie die je krijgt als je een gezinnetje hebt waarin interactie plaatsvindt. Het is misschien arrogant om te denken dat ik als ouder de meeste interactie met het kind zal hebben, maar in mijn verantwoordelijkheidsbesef is dat wel waar ik vanuit ga. En dus ben ik positief verbaasd over het feit dat mijn zoon zelf de juiste interactie opzoekt met zijn zus.

Ik weet zelf niet meer op welke leeftijd ik klusjes moest doen waar ik eigenlijk niet zo’n zin in had. Het zal vast en zeker begonnen zijn met het opruimen van het speelgoed en ik denk dat ik ook wel eens een keertje flink gehuild heb omdat ik dat niet wilde. Sterker nog: naar mijn weten ben ik altijd iemand geweest die het moeilijk te verkroppen vond dat er nog meer wensen in deze wereld waren dan alleen de mijne. Maar goed, uiteindelijk is in de loop der jaren mijn speelgoed wel vaker opgeruimd, heb ik geleerd dat je je schoenen in de gang moet zetten, kwam ik er achter dat koken ook leuke kanten kan hebben, bleek dat een vaatwasmachine een groot gedeelte van de afwas ellende overnam, ben ik nog steeds op zoek naar een robot stofzuiger die ook meteen de losliggende spulletjes op de juiste plaats neerlegt en hoop ik dat als ik zo mijn best blijft doen mijn kinderen herkennen dat ook de niet zo leuke dingen in het leven in eerste instantie gedaan moeten worden en in tweede instantie best aantrekkelijk gemaakt kunnen worden. Dat is wat ik in de klas ook altijd zeg tegen de kinderen. Als je iets moet doen dat je niet leuk vindt, probeer het dan leuk te maken. Dus als je saai woordjes moet gaan leren, gebruik dan online tools. Als je moet leren aan een toets, wissel dan samenvattingen van elkaar uit. Als je een duf werkstuk moet maken, zoek naar een uitdagingen en doe dat vooral met zijn tweeën of meer. Het regisseren van je eigen leven is een belangrijke les.

‘Onder druk wordt alles vloeibaar’. (Deze uitspraak is overigens niet natuurkundig verantwoord, de uitspraak had moeten zijn ‘ onder druk wordt alles vast’. Maar dat heeft te maken met de hoeveelheid druk die uitgeoefend wordt.) Chris heeft er veel behoefte aan een positieve benadering, maar daar is niet altijd tijd en mogelijkheid toe. Er zijn een aantal terugkerende patronen die hij continu laat zien. Één daarvan is aan het einde van de middag. Als hij dan even tv mag kijken, voordat we gaan eten, en hij moet dan aan tafel is er vaak geen land met hem te bezeilen. Hij kan zo boos worden op het feit dat de tv uit moet en hij aan tafel moet gaan zitten, dat hij niet alleen stampvoetend de verkeerde kant oploopt maar tegenwoordig ook lelijke dingen naar ons toe roept. De oplossing is trouwens erg kort en snel: hij gaat maar op de mat zitten huilen. En na even nagedacht hebben en de afspraak gemaakt hebben dat hij weer helemaal lief is, komt hij weer aan tafel. Het lijkt erop dat de lange adem en de consistente aanpak wel zin hebben bij hem, maar wat een lange adem moet je af en toe hebben …

De lessen van het leven zijn niet altijd even makkelijk. Langzaamaan is de weegschaal voor Chris nu een positieve bevestiging aan het worden, hij eet tenslotte ook veel beter. En waar het kleine jongetje van een paar jaar geleden directe feedback en resultaat nodig had, merk ik dat tegenwoordig er wat meer tijd tussen mag zitten.