De vele dingen die hij nog niet kan of wil werden me vandaag weer eens flink onder de neus gewreven. Normaal zwemt Martina met hem op woensdag, maar die heeft de aankomende tijd andere verplichtingen. De vrijdaggroep kan ook en dan ben ik dus aan de beurt. Zwemmen met zo’n kleine gast is regelen. Het zwemmen op zich is wellicht nog het makkelijkst, het inpakken en organiseren van alles wat er omheen moet gaan gebeuren is een vak apart. Dan moet ik mijn partner nageven dat zij dat beter kan dan ik, en ben ik graag de man die zich nobel terugtrekt als zij laat zien hoe goed ze dat kan. Dat werkt tot het moment dat je zelf aan de bak moet. Vandaag was zo’n dag.
Het eerste dat hij niet kon was zijn eigen jas uittrekken en wat hij niet wilde was zijn das afdoen. Da’s best lastig als je in een grote kleedkamer bezig bent met de tassen, spullen voor mee en wat achter mag blijven en wat in de kluis moet. Chris blijft staan en na verloop van tijd klinkt er een klagelijk nep-huilen, omdat hij het warm heeft in dat stik benauwde zwembad met jas aan. Het tweede dat hij niet kan is lopen op een gladde vloer zonder schoentjes aan. Het derde is dat hij niet met zijn hoofd onder water kan zonder te huilen. Het vierde is dat hij te laat aanvoelt dat hij plassen moet. en het vijfde is dat hij veel eerder eng dan uitdagend vindt. Ik moet je eerlijk zeggen dat ik hem steeds meer zie als een zelfstandig jongetje, maar zo tijdens het zwemmen zijn er toch veel dingen waar hij vreselijk afhankelijk is van papa. Nou vind ik dat niet heel erg. Ik hou van zijn zelfstandigheid en keuzes, maar ik vind een apie dat zijn armen om me heen slaat omdat papa zo veilig is ook wel iets hebben. Nog nooit is iemand zo afhankelijk van me geweest. Dat geeft me een grote verantwoordelijkheid en aan grote verantwoordelijkehden ben ik wel toe.
Aan de andere kant zijn zijn cognitieve vermogens exponentiëel aan het groeien. Vooral zijn interesse in cijfers. Het verschil tussen letters en cijfers is hem nog niet zo duidelijk, maar het herkennen van cijfers lukt hem al een tijdje. Hij weet al dat wij op vierenzestig wonen, dat hebben we er wel ingepeperd. Maar andere combinaties maakt hij zelf. Van de week parkeerde ik voor de deur van twee buren verder, waarop hij naar het bordje wees en zei: “Is dat achtenzestig?” Ik heb het hem niet verteld, dat verzint hij zelf.
Zo ook hebben we twee klokwekkers aan iedere kant van het grote bed. Hij leest graag de cijfertjes voor: “negen, nul, acht” en het klopt nog ook. Hij weet ook dat als hij een minuut wacht er een ander cijfertje komt, waar hij dan weer enthousiast op reageert. Cijfertjes zijn intrigrerend. Een collega wiskunde vertelde me dat zij heel vroeger ook allemaal cijfertjes opschreef en kleurde waar anderen met poppen speelden. Dit lijkt daar toch verdacht veel op.
Martina heeft een jaar of zo geleden een horloge voor hem gekocht, hij wilde dat. Ik vond het onzin. Ik geloof dat ik mijn eerste horloge in de zesde klas kreeg, een afdankertje van mijn vader. Ik was er dolblij mee. Maar om nu een twee jarige een horloge te geven… gaat me wat ver. Tot hij van de week het onderstaande liet zien. Dat is pas knap. Ik kon pas klokkijken toen ik in de eerste of de tweede zat. Hij kan het nu al!
