jaar 3.2 Klok kijken en andere cijfertjes

De vele dingen die hij nog niet kan of wil werden me vandaag weer eens flink onder de neus gewreven. Normaal zwemt Martina met hem op woensdag, maar die heeft de aankomende tijd andere verplichtingen. De vrijdaggroep kan ook en dan ben ik dus aan de beurt. Zwemmen met zo’n kleine gast is regelen. Het zwemmen op zich is wellicht nog het makkelijkst, het inpakken en organiseren van alles wat er omheen moet gaan gebeuren is een vak apart. Dan moet ik mijn partner nageven dat zij dat beter kan dan ik, en ben ik graag de man die zich nobel terugtrekt als zij laat zien hoe goed ze dat kan. Dat werkt tot het moment dat je zelf aan de bak moet. Vandaag was zo’n dag.

Het eerste dat hij niet kon was zijn eigen jas uittrekken en wat hij niet wilde was zijn das afdoen. Da’s best lastig als je in een grote kleedkamer bezig bent met de tassen, spullen voor mee en wat achter mag blijven en wat in de kluis moet. Chris blijft staan en na verloop van tijd klinkt er een klagelijk nep-huilen, omdat hij het warm heeft in dat stik benauwde zwembad met jas aan. Het tweede dat hij niet kan is lopen op een gladde vloer zonder schoentjes aan. Het derde is dat hij niet met zijn hoofd onder water kan zonder te huilen. Het vierde is dat hij te laat aanvoelt dat hij plassen moet. en het vijfde is dat hij veel eerder eng dan uitdagend vindt. Ik moet je eerlijk zeggen dat ik hem steeds meer zie als een zelfstandig jongetje, maar zo tijdens het zwemmen zijn er toch veel dingen waar hij vreselijk afhankelijk is van papa. Nou vind ik dat niet heel erg. Ik hou van zijn zelfstandigheid en keuzes, maar ik vind een apie dat zijn armen om me heen slaat omdat papa zo veilig is ook wel iets hebben. Nog nooit is iemand zo afhankelijk van me geweest. Dat geeft me een grote verantwoordelijkheid en aan grote verantwoordelijkehden ben ik wel toe.

Aan de andere kant zijn zijn cognitieve vermogens exponentiëel aan het groeien. Vooral zijn interesse in cijfers. Het verschil tussen letters en cijfers is hem nog niet zo duidelijk, maar het herkennen van cijfers lukt hem al een tijdje. Hij weet al dat wij op vierenzestig wonen, dat hebben we er wel ingepeperd. Maar andere combinaties maakt hij zelf. Van de week parkeerde ik voor de deur van twee buren verder, waarop hij naar het bordje wees en zei: “Is dat achtenzestig?” Ik heb het hem niet verteld, dat verzint hij zelf.

Zo ook hebben we twee klokwekkers aan iedere kant van het grote bed. Hij leest graag de cijfertjes voor: “negen, nul, acht” en het klopt nog ook. Hij weet ook dat als hij een minuut wacht er een ander cijfertje komt, waar hij dan weer enthousiast op reageert. Cijfertjes zijn intrigrerend. Een collega wiskunde vertelde me dat zij heel vroeger ook allemaal cijfertjes opschreef en kleurde waar anderen met poppen speelden. Dit lijkt daar toch verdacht veel op.

Martina heeft een jaar of zo geleden een horloge voor hem gekocht, hij wilde dat. Ik vond het onzin. Ik geloof dat ik mijn eerste horloge in de zesde klas kreeg, een afdankertje van mijn vader. Ik was er dolblij mee. Maar om nu een twee jarige een horloge te geven… gaat me wat ver. Tot hij van de week het onderstaande liet zien. Dat is pas knap. Ik kon pas klokkijken toen ik in de eerste of de tweede zat. Hij kan het nu al!

maand 12 Een natte Kerst

Van de week bekroop mij de vraag of Chris nu een baby is of een peutertje? In mijn ogen is zijn steeds toenemende interesse in de buitenwereld en vooral de initiatieven die hij neemt om daar wat mee te gaan doen, een teken dat hij steeds meer een peutertje aan het worden is. Dat is ook steeds leuker aan het worden. ‘Kiekeboe’ is een spelletje dat hij ook al initieert door zijn hoofd af te wenden en in één keer op te kijken, hij brabbelt al steeds meer en probeert na te zeggen wat jij zegt (zijn nieuwste woord is sokken) en is zich ook steeds meer bewust van zijn eigen willetje dat graag wat anders wil dan wij. Helaas is dat gedeelte van mijn karakter toch sterk aanwezig. Hij kan zich vreselijk aanstellen als je iets van hem afpakt dat hij niet hebben mag, of ergens weg haalt waar hij niet mag zijn… drama’s. Maar ja, ‘nee’ zeggen en leren wat dat is hoort er ook bij.

26122008171.jpg 

Een baby met Kerst, uiteraard zijn eerste Kerst, leverde niet een ultiem kerstbomengevoel op. Martina had nog snel even een kleine kerstboom gekocht, leuk opgetuigd met allemaal lichtjes en ballen, een houten kerststalletje erbij, maar dat maakte voor Chris niet zoveel uit. Lichtjes vindt hij over het algemeen wel leuk, maar de boom was niet uitdagenend. En daarbij is Kerst voor een baby de zoveelste dag dat er gewoon gedaan moet worden wat er normaal ook gebeurt: Dus vroeg opstaan, flesje, boterham, spelen, even TV, fruithapje, slapen, spelen, even wandelen, spelen, weer fruit en koek, spelen, avondeten, TV, spelen en dan maar weer slapen. Het enige verschil is dat het avondeten bestond uit steengrillen waar Chris bij zit in zijn stoel en het allemaal bere interessant vindt. Daar hebben we het echt mee getroffen, geen gepiep of gedram, hij zit en blijft lekker zitten.

Tweede kerstdag kregen we een geweldig leuke uitnodiging: Een vriend van mij werkt op een zwembad en moest de waterkwaliteit controleren en zodoende kregen we met een klein groepje tweede-kerstdag-zwemmers het hele bad ter beschikking. Dat is een aparte ervaring kan ik je zeggen. Ik hou van zwemmen. Mijn vroegste jeugdherinneringen gaan over in de auto naar Aalten naar een zwembad daar. In de achterhoek waar ik groot geworden ben, zijn er niet zoveel overdekte zwembaden. Het blauwe meer (de plaatselijke zandafgraving) was in de zomer de plek, maar in de winter was die toch wat koud. Dus moest je plannen en met de auto naar een volgend dorp. Zaterdagochtend was het volgens mij. En op de terugreiseen appel, want van zwemmen krijg je enorme trek. Ik hou niet van appels, maar die appels waren lekker. Tegenwoordig hou ik nog steeds van zwemmen, maar kan ik zo slecht tegen die grote hoeveelheid mensen die dat ook leuk vinden. Ik wil ruimte om me heen en dat is niet snel meer te vinden. Dus zwem ik eigenlijk nooit meer. Daarom was dit voor mij ook superleuk. Geen overvolle whirlpool, een glijbaan zonder rij, een wedstrijdbad zonder golven, een stroombaan zonder botsende mensen en een Nijntje babybad zonder pissende babies. Nou ja, eentje dan, Chris. Die vindt zwemmen helemaal super. In zijn mama-en-ik zwemband kan hem weinig gebeuren en omdat Martina elke maandagochtend zwemmen gaat, is water ook een vriend van hem. Zoveel te zien, zoveel te doen, zoveel leuke dingen… je zou willen dat je weer baby was.

zwemmen

De bedoeling was dat we even een half uurtje zouden blijven, maar het werd 2 uur poedelen. D’r uit, d’r in, met en zonder Chris. Het was echt gezellig en leuk. Chris was doodop. De nieuwe tweedehandse autostoel zit prima en na 3 minuten gezingzang werd het stil op de achterbank.

slapen in de auto

Soms is hij al zo groot aan het worden. Als ik hem oppak en hem voor mijn neus op zijn benen zet, lijkt het alsof hij zo weg kan lopen en zijn eigen dingen gaat doen. En soms is het nog een kleine baby die met zijn giraffe lekker vertrouwt op wat jij bedacht hebt.