Niets is frustrerender dan voor je gevoel alles te kunnen en niets te mogen. Het is een doorlopend thema, dat voor alle leeftijdsgroepen wel in meer of mindere mate geldt. Chris wil heel graag iets doen, soms is dat helpen, soms is dat gewoon zijn eigen ding doen, maar hij wil dat wel. En in toenemende mate mag hij vaker iets niet dan iets wel. Het klinkt allemaal prachtig natuurlijk. Hij wil best de autosleutel krijgen en iets uit de auto pakken als dat nodig is. Of de vuilnisbak buiten zetten, is ook geen probleem. Of met een grote schaar even het pakje sinaasappelsap openknippen. Maar er zijn genoeg redenen die wij ouders zien, die voor hem irrelevant zijn. Dat is het voordeel van het klein zijn tenslotte: Consequenties zijn nog redelijk beperkt, het overzien ervan helemaal.
Hij leert natuurlijk dat vragen ook vermeden kan worden. Gewoon doen, dan zie je wel waar het schip strand. Op deze leeftijd is dat nog makkelijk te ontdekken. Er komt een blik in zijn ogen, die al verraad dat hij iets aan het doen is dat eigenlijk niet mocht. Zoals laatst… mijn visitekaartjes… en een stift…. Natuurlijk ben ik dan boos. Het kost tenslotte geld, tijd, energie en vooral: het was niet nodig. Maar dat krijg je natuurlijk maar beperkt aan zijn verstand. Vaak weet ik niet of het doordringt bij hem, totdat een ander dan met hem spreekt en hij in geuren en kleuren tot in de nuances weet te vertellen wat hij wel mag kleuren en wat niet. Maar het zou ook zijn zijn als ik dat gevoel zou krijgen na een pedagogische actie dat er iets was blijven hangen.
De bijdrage van zijn zus is ook dubieus. Waar Chris volgzaam was en met teleurstelling zijn terechtwijzing aanvaarde, geeft Mijke nu voorbeelden die het tegenovergestelde zijn: “mag niet naar bed toe!” en in een boze bui “mag niet lachen papa!!!”. En zoals je weet doet goed voorbeeld volgen. Chris probeert ook tegengas te geven, maar ik lang ziet zo duidelijk als Mijke, wat ook weer frustratie oplevert. Mijke komt met haar grote mond er mee weg en hij probeert alleen maar stoer te doen, waarna hij op de stout-mat beland. Ergens voelt hij dat wel en in zijn boze buien beloofd hij steeds vaker dat hij bij de buren gaat wonen, hij een andere papa en mama gaat zoeken en nu expres niet meer gaat luiseren. De grotere dreigementen komen vanzelf als hij ouder wordt.
Het is niet leuk om het gevoel te hebben dat je ‘niks mag’. Hij mag namelijk donders veel en de truuk is denk ik om de dingen die hij wel mag te benoemen. Niet dat dat werkt, want voor hem is alles al normaal als hij het 1 keer gedaan heeft en dan wil hij weer wat nieuws erbij. Zo heeft hij een PC waar hij via snelkoppelingen naar wat spelletjes sites mocht gaan. Dat ging maandenlang goed, want Chris gaat niet naar andere sites, dat mag tenslotte niet. Totdat hij trots kwam vertellen dat hij de achtergrond van zijn bureaublad had veranderd naar dezelfde als op mijn PC. Na even klikken zat hij in het configuratiescherm om daar vanalles te gaan veranderen. Niet zo handig. Dus heb ik snel de PC dichtgetimmerd met Microsoft Essentials (http://www.gigitaal.nl/programmas/internetfilter-voor-kinderen/), waarna hij natuurlijk weer gefrustreerd was, omdat hij het bureaublad niet meer mocht veranderen.
Tja, 6 zijn is leuk. Hij kan al veel met zijn 6. Maar hij wil nog veel meer met zijn 6 en dat gaat nu nog niet altijd.
