Afgelopen week ben ik op werkweek naar Ameland geweest. Ik zou niet eens meer weten hoe vaak ik daar nu al ben geweest, maar zeker meer dan 10 keer. Het eiland is voor ons Almeerders uitdagend. Het heeft iets dorps, iets gemoedelijks, en iets ouds, wat natuurlijk in Almere niet te vinden is. De leerlingen weten dit overigens niet echt te waarderen. ‘Die ouwe troep’ ligt vaak in de weg en het ontbreken van de essentiële dingen in het leven, zoals Mac Donalds en FEBO, geven het eiland in de beleving een dikke min, maar daar gaat het gelukkig niet om op deze werkweek. Ameland is zo’n 30 km lang en 2 km breed, zwaar beïnvloed door de zee en zeer veel verschillende soorten natuur. Wij willen die kinderen laten kijken naar wat meer dan de nieuwbouw wijken en gestilleerde groenstroken. Door de opdrachten die onderdeel van het examenprogramma zijn, worden de doelen gehaald. De kinderen zijn uiteraard op zoek naar iets anders. Meestal grenzen ten opzichte van elkaar, roken, verkering, niet slapen, sociale contacten, raar doen enz. Maar volgens mij is dat alles prima te combineren. De reacties na afloop gaan daarom ook vaak alleen maar over dat ze zoveel hebben moeten fietsen en dat ze te weinig tijd hebben gehad om zelf dingen te doen. Beide is OK, want dat betekent dat ze overal naar toe zijn gegaan en dat het programma vol genoeg is geweest, zodat ze zich niet verveeld hebben.
Een week met een groep leerlingen van 14-15 jaar kost best veel energie. In ieder geval kost het een ander soort van inspanning dan mijn gebruikelijke leven van de afgelopen maanden. Alhoewel er ook veel hetzelfde is… Ze gaan niet zomaar slapen als dat moet, het eten wordt niet altijd gewaardeerd, ze zijn vaak te vroeg wakker en ze lachen soms om dingen waar ik de humor niet van in zie. Maar zo lang er een goede sfeer is, heb ik het naar mijn zin. Deze week heb ik grotendeels met mijn collega Nellie gedraaid (Fleur een ‘nieuwe’ orthopedagoge is ook twee dagen meegeweest) en daar kan ik het makkelijk mee vinden. Wij kunnen elkaar zonder veel woorden vinden en vullen elkaar aan waar een gaatje valt. En zij is net als ik een grote druktemaker. Dan is een werkweek op Ameland bijna een weekje vakantie.
Toen ik gisteren weer thuis kwam en Martina en Chrisje beiden lachten naar me, was ik weer helemaal thuis en helemaal benieuwd naar wat hij allemaal deze week had geleerd. Ten eerste was hij weer verkouden geworden en klonk zijn hoest als die van een volwassen man na een avondje stappen. Ten tweede werd de ‘dadada’ en ‘éuuhh’ nu afgewisseld met een ’tititit’ geluid. En ten derde kan hij nu vooruit kruipen. Met zijn handen trekt hij zich vooruit en met frisse energie wordt de poes al achtervolgd.
Vandaag ben ik voor het eerst naar mijn nieuwe opleiding gegaan: Post Bachelor Bedrijfskundig management. Een mond vol nieuwe dingen voor me. De termen strategie en beleid, marketing en financiën komen langs en binnen no time stroomde Ameland weer uit mijn bloed. Martina wees me op ‘de andere manier van kijken’ en volgens mij had Chrisje het ook door dat mijn uitstraling anders was. Maar dat maakt voor een baby niet heel veel uit. Hij ging niet meteen slapen toen het moest, vond z’n flesje moeilijk te drinken met die snotneus van hem, en vanochtend was het weer half 7 toen hij wakker werd. Wie weet komt mijn Ameland gevoel wel weer terug daardoor.
