Dag 11 (14 januari 2008) Huilen

Toen we vanochtend naar het ziekenhuis gingen troffen we een druk mannetje aan, dat niet meer wilde slapen. Hij hapte om zich heen ten teken dat hij honger had, maar was ook niet echt wat hij wilde. Schone broek was het ook niet. Elke keer viel hij even lekker weg en daarna meteen weer huilen en kermen. Krampjes ligt dan voor de hand. Maar ook venkel water gaf geen rust. Dus als ouders doe je dan wat je moet doen:  Zorgen dat hij net lang genoeg stil is, zodat je dan de kamer uit kan sluipen en het probleem over kan dragen naar de zusters.

Toen ik vanmiddag terug kwam had hij geen oog dicht gedaan en alleen stil geweest op de arm. Nou moet je je voorstellen dat er genoeg vriendelijke armen zijn en dat daar voor hem gen gebrek aan was. Maar ook ik merkte weer dat hij eigenlijk ontroostbaar, geïrriteerd was. Weer een flesje erin, luier, venkelwater, ff lopen met hem. Maar het lukte hem niet om stil te worden, ondanks de moeie oogjes. Ik deduceerde de boel en kon eigenlijk maar twee conclusies trekken: Darmen overstuur avn die anti-biotica of zijn nieuwe infuus, die van hand naar voet verplaatst was. Ik melde mijn bevindingen, maar beide konden het evengoed wel als niet zijn…

Na een uur proberen en troosten kwam een verpleegkundige zijn anti-biotica geven via het infuus slangetje. Eerst doorspoelen met fysiologisch zout, dan oplossing 1 erin, weer spoelen en … ik voelde mijn broek nat worden. Uit het infuusje kwam vloeistof sijpelen. De verpleegkundige knipte het liefdevol los bij de krijsende Chris. Het infuus lekte en ze haalde het snel eruit. Een paar druppels bloed, een gaasje erop, een flesje met nog lekkere melk en toen viel hij als een blok in slaap.