Hoe noemen jullie je kind eigenlijk? Op een of andere manier is de voornaam alleen niet voldoende. Dat bevestigde laatst een onderzoek dat door een Engelse promovendus gepubliceerd was: het hanteren van bijnamen is voor veel ouders zo aantrekkelijk dat de bijnaam bijna drie keer vaker gebruikt wordt dan de eigen naam. Daarnaast heeft hij zich aan een voorzichtige conclusie geworpen door een uitspraak te doen over de manier waarop bijnamen verzonnen werden. Hij veronderstelde dat de bijnaam die verzonnen werd een narcistische overdracht was. Maar zoals ik al zei, hij was er wat voorzichtig mee. Chris heeft ook allerlei bijnamen. Een heel favoriete is “Boefie’, omdat die vaak ondeugend is, of ondeugend kijkt. Op de dagopvang kwam het een keer een meneer tegen die zijn kleine man “schurk” noemde. Die vond ik al erg origineel. Alleen was deze ‘schurk’ een heel klein beetje verlegen ogend jongetje, ik vond het niet echt passen. Mijn maat van de middelbare school noemt zijn twee dochters vaak ‘vriend’. Die heb ik vrij snel overgenomen. Chrisje is ook echt een vriend, zo eentje die er graag bij wil hebben, zo’n gezelligerd.
Laatst had hij ook een geel shirt aan met een football helm erop en de tekst ‘superga’. Ik dacht dat het een en een andere club was in Amerika, maar het blijkt gewoon een duur merk kinderkleding te zijn. Voordat je verkeerde ideeën krijgt, dit soort kleding komt van tweedehands zaken af. Ik heb dit snel verbasterd naar ‘supergast’. Ergens vind ik het wel heel leuk om een aparte bijnaam voor Chris te de hebben. Paul had voor Kim de bijnaam ‘papa zijn spetter’ wat al snel weer ‘spetter’ werd. Toen ze nog maar heel erg klein was, een baby van een paar maanden, bakte hij dat er al in. En ik kan je zeggen dat het enorm schattig was dat doen ze wat groter werd en voorzichtig dingetjes begon na te zeggen, de ‘spetter’ een soort van ‘petter’ werd. Maar goed dat kan alleen bij meisjes. Ik begin toch sterke Gerard Jolink gevoel te krijgen als ik dat bij Chris zou doen.
Mijn broer en ik hebben toen we een jaartje of 20 waren en niet echt een aanspreektitel wisten voor onze ouders en omgedoopt naar ‘Moesje’ en ‘Vatje’. Dat heeft wel iets schattigs. In het begin, onwennig natuurlijk nog, blijft dan de vraag of zoiets blijft hangen. Maar nu, 20 jaar verder, is het een soort eretitel geworden. Een collega van mij, de goede man is in de tussentijd ook al goed in de 50, vertelde mij dat hij in zijn opvoeding met zijn kinderen er maar één ding was wat hij betreurde: progressief als hij wilde zijn noemde zijn kinderen hem nooit papa maar gewoon bij zijn voornaam. Ik weet nog heel goed de manier waarop hij het zei. Ik kan me zo goed voorstellen dat je op dat moment als je die leeftijd hebt en het is binnen die tijdsgeest geplaatst je die keuze maakt, en tegelijkertijd dat je er nu spijt van hebt. Grappend zeg ik vaak over de keuzes die wij op dit moment maken dat tegen de tijd dat Chris 30 is en bij een regressie therapeut dingen oprakelt die wij nu normaal vinden, ze achteraf maar bijgesteld moeten worden. Ik denk dat iedereen wel iets in zich heeft dat hij het graag goed wil doen en zeker op langere termijn. Ik kan je zeggen dat mijn gedachten vaak daarna uitgaan. De quick-wins zijn niet meer mijn ding. Vroeger wel overigens, vaak zelfs. Maar steeds meer ben ik me gaan beseffen dat de impact veel groter is als je verder durft te kijken. Ik ben begonnen met een boek van Stephen Covey, erg populair op dit moment. (Wees niet bang ik, lees nog steeds niet, het is een luisterboek) zonder veel van hem te weten, merk ik dat zijn heldere kijk op zaken veel overeenkomsten heeft met mijn ideeën over hoe de wereld eruit zou moeten zien. Alleen in mijn chaos die ‘het leven’ heet, zijn er niet zeven habits te ontdekken, of een uitgebreide studie van hoe succesvolle managers zo succesvol zijn geworden. Toch vind ik het wel heel erg boeiend om te herkennen dat mijn wereldbeeld niet zoveel afwijkt van een gewaardeerde manager.
Namen geven is enorm belangrijk. Als iemand wil veranderen, kun je hem het beste een nieuwe naam geven. Vanaf het moment dat je dan in het leven staat, zul je merken dat er een enorme verandering is opgetreden. Misschien dat daarom ouders hun kinderen graag een bijnaam geven. Iets positiefs, iets goeds, iets fijns, iets dat je iemand wenst, iets ultiems. Dat kan niet in een gewone naam zitten, maar mag wel in een bijnaam. Misschien is de wens de vader van de gedachte.
