Jongetjes van 4 willen vieze woorden zeggen. Waarbij Freud wel degelijk gelijk had en de anale fase de inspiratiebron is. Alle soorten poep zijn al gepasseerd bij ons, alle urines ook en het hardst wordt er gelachen over een stom poep-grapje, of hoe erg de drol van gisteravond stonk. Chris kan er helemaal in opgaan. Het heeft ook een positieve kant, want het is niet alleen vies natuurlijk. Een ‘poepiescheet’ is een hele lieve benaming voor zijn zus en dan is het natuurlijk alleen maar lief. Een ‘drolletje’ is die schat van een baby ook en die heeft hij dan ook meteen goed overgenomen. Eigenlijk best grappig dat vieze woorden ook schattig zijn, ik heb me daar nooit echt mee bezig gehouden.
Een andere behoefte in tijden van zwaar weer heeft hij helaas ook ontwikkeld: schelden. En het is verbazend welke scheldwoorden hij oppikt, soms gekopieerd van ons natuurlijk want helaas zijn wij niet altijd de voorbeeldig assertieve zelfbewuste ouders. Een tijd geleden liep het vaak de spuigaten uit. We waren niet ad rem genoeg op zijn ‘stomme papa’ of ‘mama’ natuurlijk en daarmee permitteer je natuurlijk dat het mag. Door er niets van te zeggen of misschien zelfs te negeren (dat werkt eerder averechts) krijgt nChris het gevoel dat hij er nog een schepje bovenop moet gooien. Dus in plaats van voorzichtig ‘stomme papa’ te zeggen roept hij luidkeels ‘STOOOMMMEEE PPAAAAAPPPAAA’. En dan barst natuurlijk bij mij de bom, lekker pedagogisch verantwoord…
Maar het kan ook erger, want laatst zei hij ‘kut mama’. En om zeker te zijn vroeg ik wat hij zei. Eigenlijk wel schattig om dan een heel klein 4 jarig eerlijk jongetje te horen herhalen wat hij eerder zei, want liegen dat doet hij nog niet. Dat koste hem een paar minuten op de mat zitten en we hebben hem natuurlijk haarfijn uitgelegd dat dat wel heeeeeel lelijk is. Hij heeft het ook niet meer gedaan.
Maar in zijn boosheid, ik heb je al uitgelegd dat hij dat van mij heeft, moet hij toch iets. Meestal schopt hij tegen iets aan, mag ook al niet, en nu heeft hij zelf verzonnen dat hij niet bestaande woorden scheldt. Heel creatief mag ik zeggen. Dus ik ben op de slechte momenten ‘stonke papa’ en als hij iets uit wil schreeuwen roept hij heel hard iets als ‘wiew’, de stonke is overigens favoriet. En omdat hij vaak de belachelijkheid er van inziet moet hij dan ineens weer lachen als hij zelf begint te schelden met woorden als ‘televisie’ of ‘handschoen’. Als giebelend zegt hij dan ‘weet wat ik zei papa, ik zei ‘handschoen kopje’, grappig hé?’ En om eerlijk te zijn vind ik dat meestal ook wel grappig. Het blijft natuurlijk een beetje op de grens, maar goed ik zelf wil af en toe uit frustratie ook wel eens iets roepen. Ik probeer dan ‘zak hooi’ te zeggen, maar meestal is het echter een stuk lelijker…
