Nou had ik hem toch bijna zover. Zijn keuze voor tv-programma’s begon steeds interessanter te worden. Ik heb niks met de Teletubbies of meer van die duffe programma’s waar eigenlijk niet zoveel gebeurt. Nic Jr was een tijd erg populair, maar begon om een of andere reden zijn charme ook steeds meer te verliezen. De laatste tijd werd er veel gekeken naar Pokémon, Fineas en Ferb en good old spiderman en andere helden. Dat zijn programma’s waar ik ook graag naar kijk. Het is net dat streepje stoerder dan die duffe programma’s die altijd eindigen in een moraal of het oplossen van een hele moeilijke situatie zodat iedereen weer vrienden is. Ik weet nog heel goed dat een jaar of 15 geleden een vriendin van mij absoluut geen Pokémon op tv aan wilde zetten. Voor haar begrippen was dat allemaal veel te agressief. Nu hebben de Japanners echter best gedaan om van deze kinderserie iets stoers te maken en niet iets agressiefs. Maar als je het natuurlijk bij mekaar optelt blijven het een stel huisdieren die elkaar de kop in slaan net zolang totdat een van hen uiteindelijk bewusteloos neer valt. En pas op dat moment is de trainer gelukkig.
Daar staat wat mij betreft tegenover dat kinderen heel goed kunnen bepalen wat spel is en wat niet. Alhoewel je best je vraagtekens mag zetten bij het grafische realisme van de First Person Shooters. Helaas zijn er al idioten in deze wereld geweest die geïnspireerd door het spel in een menigte begonnen te schieten. Bij mensen waar waarschijnlijk al een steekje los zit, zal dit een extra knopje aanzetten.
Maar sinds de komst van onze nieuwe baby is het tv-gedrag nog al veranderd. Chris wil geen stoere poppetjes meer zien. Het enige dat hij nog wel kijken is baby tv. En daar kan hij zich uren mee vermaken. Voor Mijke is dat natuurlijk wel prettig. Alhoewel ik niet denk dat zij echt een voorkeur heeft voor tv-programma’s. Toen Chris klein was vond hij een aantal programma’s nogal eng. Mijke heeft dat helemaal niet. De laatste paar weken praat ze terug naar de tv als dat van haar verwacht wordt. Maar of nu het journaal op staat of baby tv, het beweegt dus is het goed. Chris is op een leeftijd dat hij natuurlijk erg goed weet wat hij wel en wat hij niet wil. En op dit moment is dit het enige dat hij wil: baby tv.
Maar dit gedrag is op meerdere fronten te herkennen. Het zal best voer voor psychologen zijn. Op een bepaalde manier is hij een regressie aan het doormaken. Hij vindt het hele kleine baby speelgoed erg leuk om mee te spelen. Als ik Mijke moet ophalen bij de opvang mag hij altijd even mee naar binnen in de baby groep. En hij duikt als een bezetene af op de plingploink speel dingen. En hij geeft ook eerlijk antwoord op de vraag of hij dit het meest geweldige speelgoed vindt. Het antwoord is namelijk ronduit ‘ja’.
Het zal allemaal een fase zijn. Net zoals we meer dan een jaar bezig zijn geweest om hem aan het eten te krijgen, was er een paar weken geleden ineens een kentering. Volgens eigen zeggen “had hij honger”. En dat was de start om veel beter te gaan eten. Zo ook nu weer. Ik laat hem lekker spelen met het babyspeelgoed. En natuurlijk mag hij baby tv kijken. Dan maar even wat minder pedagogisch verantwoord (of té, het is maar hoe je het bekijkt). Op school is hij helemaal weg van de letter van de week en kan hij met gemak tot 30 tellen en met een beetje hulp kan hij ook al optellen en aftrekken. Misschien is thuis nu even zijn rust. Zodat hij eventjes niet meer hoeft te leren. Ik vind het wel best. Op dit moment richt ik me erg op zijn boze en soms onbegrijpelijke driftbuien. Het is belangrijk dat hij daar weg in weet te vinden, want niet alleen wij hebben er last van, hij vindt het zelf ook niet prettig. Ach we zullen het zien. Anders vraag ik wel of Sinterklaas hem een tijdje mee wil nemen 🙂
