Bij mij duurt het inpakken voordat ik op vakantie ga altijd enorm lang. Ik begin ook al dagen van te voren om mijn spullen bij elkaar te verzamelen en elke keer als ik weer wat bedenk dat ‘wel erg handig is’ kan ik dat in die tas gooien. Mijn stress loopt dan ook enorm op elke dag dat het vertrek dichter bij komt. Steeds vaker denk ik aan wat ik aan het vergeten ben en ik kan je vertellen dat dat heel weinig oplevert. En als dan eindelijk het moment van vertrek daar is, geef ik alles over en berust me in het feit dat, als ik iets vergeten ben, ik het altijd nog kopen kan. en vanaf dat moment wordt het rustig.

Toen Chris een week geleden naar het ziekenhuis ging was ik snel gepakt. Ik herinner me nog goed dat de verloskundige beneden zat op de bank met Chris en zei dat ze liever wilde dat we naar het ziekenhuis gingen, voor de zekerheid. Ik was op dat moment al virtueel bezig met die tas voor hem inpakken. In de haast en zorgvuldigheid heb ik gewoon zijn kast open gedaan en van elk stapeltje de bovenste 3 artikelen gepakt, in die tas gedaan en toen was ik, tevreden en klaar. In het ziekenhuis kwam ik er achter dat ik gelukkig wel rompertjes meegenomen had, maar ook 3 mutsen, hydrofiel doeken en pakjes. Die laatsten had ik óf niet nodig óf had het ziekenhuis in overvloed. Ach, ik was de vader die meeging en ik geloof dat niemand er iets van vond.

Het inpakken voor vertrek naar huis ging al dan niet nog sneller. Ik groette de verpleegkundige die voor Chris zorgte en pakte zijn kastje in een flits in, spenen erbij, flesjes mee, ik twiojfelde nog over een pakje billendoekjes dat ik steeds gebruikte bij het verschonen, maar dat vond ik wel erg goedkoop. Thuis had ik een megapak in de aanbieding gekocht. Ik kreeg wat papieren in mijn handen gestopt terwijl ik Chris in zijn maxi-cosi hees en toen bleek dat ik te snel ging. De verpleegkundige kondigde aan dat ze nog een recept tegen zijn spruw wilde meegeven, maar dat de dokter dat nog uit moest schrijven. Ik zei dat ik het wel op de weg naar buiten op zou pikken, maar dat keurde ze met een frons af. Ze zou het zo wel brengen.

Op school hebben we 10 minuten gesprekken met ouders. Dat zijn net te korte gesprekken die net nergens over kunnen gaan. Maar de kunst is om de gesprekken goed te beginnen, meteen een sfeer neer te zetten en vooral je bewust te zijn van allerlei eind zinnen, afsluiters. Ik kan je vertellen dat ik daar goed in geworden ben.

Per saldo ging ik met Chris in de Maxi cosi, de grote oranje tas en het recept 3 minuten later het ziekenhuis uit. De dokter wilde eigenlijk nog dit en ook nog even dat, en of ik… Die 10 minuten ervaring paste perfect. Zij een goed gevoel en ik de deur uit. Ik heb echt niks tegen het ziekenhuis en de verzorging, maar ik wil graag opnieuw met mijn kind thuis starten. Ze roepen allerlei dingen over binding van zuigelingen en alhoewel ik net zo goed moeites heb met mensen die beweren dat er energievelden tussen wezens zijn, ik weet ook dat bewijzen soms moeilijk is voor iets dat je weet dat er is.

En na de drukte komt de rust… Ten minste bij Chris. Geen poepbroeken vandaag, alleen maar slapen en rustig een beetje pruttelen. De verpleegkundigen hebben me vanochtend ook uitgelegd wat Chris nodig heeft om rustig te zijn: Heel warme voeding, eten in twee of drie etappes met een poging tot boeren tussendoor (wat vaak niet lukt), schone luiers en SUDOCREM aan zijn billen, niet teveel dekens over hem heen, een speen met een doekje eraan zodat deze niet uit zijn mond kan vallen, inbakeren als hij te druk is en vooral veel op de arm dragen. Dit kind mist de geborgenheid end at zal wel iets te maken hebben met het ziekenhuis bezoek als je pas twee weken bent. Of misschien spreekt nu een zeer bezorgde vader die geprobeerd heeft de afgelopen week zo vaak als het kon bij hem op bezoek te gaan en af en toe de keus maakte om toch maar thuis te blijven omdat het anders teveel gehaast werd. En dat levert mij toch een beetje schuldgevoel op. Ik denk me in dat het mannetje het best wel prettig vind als één van de ouders langskomt en de verzorging doet.

Morgen mag hij naar huis. Zijn laatste ‘gift’ (dat is de positieve term voor dosis) anti-biotica is om 10:00, daarna nog even een dokterscheck en dan kunnen we hem meenemen. Het voelt als een nieuwe start, waarbij je weer aan elkaar moet gaan wennen. Het zal allemaal wel lukken, maar het is spannend. De adviezen van de verpleegkundigen wapenen ons tegen het drukke willetje van Chris en waarschijnlijk heeft Chris ook adviezen gekregen om met zijn overbezorgde ouders om te gaan.

Het schema van bezoeken rondom Chris zijn voeding begint raar genoeg alweer te wennen. Misschien dat die verpleegkundige die me een aantal dagen geleden wees op de noodzaak tot institutionalisering ook wel weer gelijk had. Maar dat is dan ook weer het voordeel van vader van je eerste zijn, je mag gewoon ongenuanceerd zijn, want door alles spreekt de bezorgdheid. En dat moet ik wel nageven op de couveuse afdeling: Ze snappen heel goed dat een zieke baby niet leuk is en dat de kleine dingen er dan toe doen: Hoeveel voeding, hoe laat, welke kleur had de poep, had ie geplast en hoeveel, vaak wakker geweest, hard gehuild, lag hij op zijn linker of rechter zij, temperatuur enz. Op alle vragen krijg ik van de verpleegkundige vriendelijk antwoord.

Vandaag wilde ik weer eens wat werk voor school gaan doen. Tenslotte gaan een aantal zaken gewoon door en ik ben te nieuwsgierig naar hoe het gaat met de voorgenomen fusie. Daar begon mijn planning dus: 9:00 voeding, daarna vergaderingen en Martina zou ’s middags gaan om 15:00 uur met haar zus, want tussendoor had ze een doktersafspraak. Dat leek allemaal te kloppen totdat de baby weer gewoon als een baby ging doen en na de onstuimige dagen voorafgaand aan deze dag om 9:30 weer begon te huilen en een volledige maaltijd tot zich nam, terwijl ik hem goed gevoed had net daarvoor. En daarna maakten ze hem wakker om 13:30 uur. Martina trof een diep slapende Chris aan en maakte hem maar niet wakker. Ironisch is dat de verpleegkundige die mij het schema uitlegde ook degene is geweest die besloten had dat Chris vandaag zelf aan mocht geven wanneer hij wilde. Vanavond bellen we gewoon wanneer we kunnen komen.

Toen we vanochtend naar het ziekenhuis gingen troffen we een druk mannetje aan, dat niet meer wilde slapen. Hij hapte om zich heen ten teken dat hij honger had, maar was ook niet echt wat hij wilde. Schone broek was het ook niet. Elke keer viel hij even lekker weg en daarna meteen weer huilen en kermen. Krampjes ligt dan voor de hand. Maar ook venkel water gaf geen rust. Dus als ouders doe je dan wat je moet doen:  Zorgen dat hij net lang genoeg stil is, zodat je dan de kamer uit kan sluipen en het probleem over kan dragen naar de zusters.

Toen ik vanmiddag terug kwam had hij geen oog dicht gedaan en alleen stil geweest op de arm. Nou moet je je voorstellen dat er genoeg vriendelijke armen zijn en dat daar voor hem gen gebrek aan was. Maar ook ik merkte weer dat hij eigenlijk ontroostbaar, geïrriteerd was. Weer een flesje erin, luier, venkelwater, ff lopen met hem. Maar het lukte hem niet om stil te worden, ondanks de moeie oogjes. Ik deduceerde de boel en kon eigenlijk maar twee conclusies trekken: Darmen overstuur avn die anti-biotica of zijn nieuwe infuus, die van hand naar voet verplaatst was. Ik melde mijn bevindingen, maar beide konden het evengoed wel als niet zijn…

Na een uur proberen en troosten kwam een verpleegkundige zijn anti-biotica geven via het infuus slangetje. Eerst doorspoelen met fysiologisch zout, dan oplossing 1 erin, weer spoelen en … ik voelde mijn broek nat worden. Uit het infuusje kwam vloeistof sijpelen. De verpleegkundige knipte het liefdevol los bij de krijsende Chris. Het infuus lekte en ze haalde het snel eruit. Een paar druppels bloed, een gaasje erop, een flesje met nog lekkere melk en toen viel hij als een blok in slaap.

Ik was er al wat handiger in geworden, dat kun je lezen in de vorige schrijfsels. Maar ik was vandaag wel blij dat alle draden van Chrisje af werden gehaald. Vanaf vrijdag had hij geen enkel groot alarm afgegeven, zeiden de verpleegkundigen. Alhoewel dat moeilijk te begrijpen is als je op de couveuse afdeling rondloopt: Coninu hoor je ploinks en tingels van de apparatuur die melden dat ze ‘signaal verloren zijn’ een ‘plotselinge daling zien’ of dat ze niet ‘helemaal geijkt’ zijn. Maar niemand reageert op die ploinks en je raakt er wel aan gewend. Volgens mij zijn dat van die geluiden die je onbewust op gaat slaan en dan als je jaren later de nieuwe opstart tune hoort van Windows Telso pro (4 versies na Vista) en dat daar blijkt die ploink in te zitten, je spontaan naar linux overstapt.

Chris is verhuisd naar de ‘warmte kamer’. Dat is precies hetzelfde als de couveuse afdeling, maar een stukje stiller en rustiger. Blijkbaar heeft hij de gemoederen wat verontrust met zijn gehuil en deze ruimte is voor hem alleen. Nu kunnen we beter rommelen met verschonen. Een aankleedkussen op een aanrecht, een wasbak die de vorm van een badje heeft, een warmtelamp waar je je de klere onder zweet, en … dan komt het… twee hele grote kasten met doekjes, luiers, hydrofiel doeken, andere schoonmaak dingen, cremes, noem maar op. Thuis kreeg ik van de kraamverzorgster les in het ‘zuinig aan doen’ met sommige dingen. Bijvoorbeeld is een luier met een heel klein beetje plas nog prima te gebruiken, of kun je de zijkant van een billendoekje ook nog gebruiken. Deze kasten met overdadige inhoud laten mijn Nederlanders gevoel van besparing volledig varen. Het maakt allemaal niet uit, doekjes, dikke lagen creme tegen de rode billetjes van de anti-biotica, een andere creme voor zijn droge huidje. Nieuwe luier omgedaan en je hoort een dikke wind, hup meteen weer verversen, nodig of niet. Alles kan en het is nog goed ook. Je wilt geen risico nemen in verband met de infectie. En nu de slangetjes weg zijn smeer dat ook heerlijk over zijn lichaam heen. Ook een vader heeft het nodig om te tuttelen.