jaar 2.8 een mayonaise allergie?

Kijk eens goed op zijn wang. Ja, dubbelklik op de foto en hij vergroot wat em als je het goed ziet, zie je een rode plek. Dat krijgt ie als hij mayo op zijn wang krijgt en het er niet meteen vanaf gehaald wordt. We heben het al een paar keer gemerkt, maar het is toch echt. Ik heb er nog nooit van gehoord. Mayonaise is een eenvoudig goedje met weinig huid onvriendelijke stoffen: Ei wordt door sommigen in het haar gesmeerd, olie is alleen maar vet en wat mosterd is dan de enige verdachte. er zitten natuurlijk een beetje peper achtige stoffen in en misschien is zijn gevoelige huidje daar extra gevoelig voor. Het zou kunnen. Feit blijft dat als hij lekker patat aan het eten is, we meteen moeten poetsen want anders komen de rode vlekken. 

Onze Chris is een nieuwe-tijds-kind als het gaat om overgevoeligheden. Het is zo opvallend dat er allerlei nieuwe overgevoeligheden de grond uit spruiten, alsof ze er altijd geweest zijn. Als je erop let komt het zoveel in het nieuws. Laatst was er een meneer die niet tegen electromagnetische straling kon. Dus geen enkel electrisch apparaat in zijn huis te vinden. Of de beroemde overgevoeligheden voor geuren en chemische (lees synthetische) stoffen. Van die mensen die alles geur en parfumvrij moeten hebben. Maar het gaat ook nog soms verder. Mensen die geuren ruiken van synthetische stoffen, daar op reageren natuurlijk, zelfs als andere mensen het niet kunnen ruiken. Het gaat erg ver. Maar je hoort mij niet zeggen dat het niet zou kunnen of dat het onzin is. Ik ken helaas een paar  mensen die spontaan beginnen te kuchen als ik nog niets ruik en zij al een geurkaarsen winkel op 500 meter waarnemen. Er zit een kern in.

Maar waar stopt het? Is dit hoe de mensheid zichzelf vernietigd? Geen atoombommen of chemische wapens, maar allergisch voor alles worden, je lichaam die zich evolutionair verzet tegen de snelheid van ontwikkeling. Het is overigens echt iets westers. Iets voor mensen die in de technologische samenleving veel tijd hebben om te letten op de gevolgen van bepaalde invloeden op het leven. Ik denk als ik een hardwerkende boer zou zijn, zo’n tweehonderd jaar geleden en thuiskomen met de familie patatjes zou eten met mayo, ik niet echt oog zou hebben voor dat kleine miniscule vlekje in Chris zijn gezicht. Er zouden andere dingen belangrijker zijn. Dus kom ik ook snel doorgeredeneerd op aangeleerd gedrag. Een hond kun je leren te gaan blaffen als hij wiet ruikt. Iemand die gestopt is met roken en alle negatieve gevoelens van het roken zoals afhankelijkheid, ongezondheid, verspilling, in de sigaret gestopt heeft, zal vreselijk zijn neus ophalen als een roker voorbijloopt. Misschien zal hij zelfs het gevoel krijgen dat hij geen lucht meer krijgt, of hoofdpijn of zoiet. Iedereen voelt zich wel eens niet helemaal jovel. En als je gaat nadenken is er altijd wel iets te verzinnen dat mogelijk een oorzaak zou kunnen zijn. Laatst las ik een verhaal dat tijdens de onderdekking en de invoering van het gebruik van de BH er vrouwen waren die beweerden dat zij er een hernia aan overhielden. Met medische dossiers die dit ondersteunden. Wat is waar? Bestaat allergie niet? Zijn al die mensen die in het voorjaar lopen te snuffen gewoonweg ongelukkig en is dit hun uitweg? Of moeten we accepteren dat wij mensen fijngevoeliger worden? Ik weet het niet.

jaar 2.7 Uitslag

Wist je dat kinderen geboren worden zonder moedervlekken? Ik wist het niet, tenminste het werd mij later pas uitgelegd. In een één of andere rare droom, waarbij ik Chris moest ophalen bij de opvang en ik hem niet herkende, zei ik dat hij te herkennen was aan zijn moedervlek op zijn… ook in mijn droom had ik geen plek kunnen verzinnen. Hij had namelijk lange tijd geen moedervlekken. Nu heeft hij er een paar. Eentje op zijn bovenbeen, achter op zijn onderrug en een kleintje in zijn nek. Van mezelf weet ik nog dat toen ik in de pubertijd zat, ik op mijn rechterarm een patroon van moedervlekken ontwaarde. Na een paar maanden was het duidelijk: De grote beer, het steelpannetje. Ik heb niet de moeite genomen om te checken of niet allen de vorm, maar wellicht de geometrische verhoudingen ook gelijk waren aan het sterrencluster. Dat zou een mooie start van een sprookjesverhaal zijn.

 

Toen Chris geboren werd had hij een zogenaamde ‘ooievaarsbeet’. Dat is een vlek in de nek, die een stuk roder was dan de rest van de huid. Meestal trekt dat vanzelf weg, zeiden de zorgverleners en dat klopte ook. Alleen nu valt op dat hij last heeft van ‘jeukies’, precies op die plek. De warmte, zijn zonneallergie (zie foto’s, maar erg duidelijk is het daar niet op) kunnen allemaal oorzaken zijn van die jeukies, maar het kan ook iets totaal anders zijn. Ik hoop geen beessies waar speciale stinkende shampoos aan te pas moeten komen. Het is al heet genoeg.

Het goede nieuws is dat de enorme toestanden van de afgelopen weken tijdens het eten (alles NEEE, krijsen, schreeuwen, niet willen enz) en de consequente aanpak tot frustreren toe, heeft geleid tot het wederkeren van de rust bij de familie Abbing. In de boze periode heb ik mezelf er ook toe gezet om expres leuke dingen te gaan doen met hem, omdat ik anders alleen maar boos aan het doen ben. Dus ben ik elke avond met hem gaan douchen na het eten. Goed voor zijn huid met die uitslag, maar ook goed voor de sociale band. Niet alles vindt hij daarbij leuk, maar voor mij was het wel goed, voor hem dus ook denk ik dan maar. Ik kan zelfs zeggen dat hij weer op zoek is naar gezelligheid, aandacht, knuffelen en ‘praten’. Dat laatste is wel heel bijzonder. Dan staat dat mannetje van 2,5 voor je neus en zegt: “Ik mama praten” en als je dan naar mama gaat met hem gaat hij er eens lekker voor zitten om een goed gesprek te hebben. Natuurlijk vraagt hij niet echt, maar geeft hij wel hele antwoorden die veel verder gaan dan de standaard ‘ja en nee’. Regelmaat is weer eens de oplossing geweest.

jaar 2.7 Hup Holland!

We zitten in de halve finale!!! Hup Holland Hup! 11,6 miljoen mensen keken afgelopen vrijdag naar Nederland-Brazilië en dat is daarmee in de best bekeken top 5 allertijden gekomen. Ik ben benieuwd naar de andere 4, maar goed, dit is een unicum. Is er is niets dat de gemoederen meer beroerd dan voetbal, ik kan niets bedenken althans. Bijna heel werkend Nederland ligt plat. Je kan geen bestelling plaatsen, geen telefoontje doen, alles ligt stil tijdens de 1 uur en 3 kwartier, als het geen verlenging is. Dat kost wat voor de samenleving, maar tegelijkertijd staat alles stil, dus geen kosten en geen opbrengsten voor niemand.

Ik ben geen voetbal fanaat, mijn gevel is niet oranje, ik spaar geen beesies, geef ze liever terug zelfs. Tijdens de eerste wedstrijd van Nederland had ik zelfs zonder daar schuldig over te voelen een gesprek gepland met wat Bobo’s, die allemaal trouw kwamen. Maar Chris voelt op zijn jonge leeftijd de spanning erg goed aan en gaat wel mee. Voetbal heeft een andere betekenis gekregen voor hem. Op de opvang doen ze graag mee aan de hype en iedereen komt in het oranje. Het is een goede zaak dat ze geen TV hebben, volgens mij is dat tegen de pedagogische regels, maar ik vind het wel sneu voor de dames. Zij moeten het doen met een radiotje en het geschreeuw van die commentator van Gelder (toch?). En tijdens het voetbal is iedereen geschminkt met een vlaggetje of iets anders dat ze willen en spelen de kindjes gewoon buiten, lekker zoals altijd. Chris vindt voetballen erg leuk de laatste tijd, alhoewel hij vaker de bal gooit dan schopt, maar dat zijn details. Ook als hij voetbal op TV ziet, zegt hij met spanning in zijn stem VOETBAL! Het zit er goed in.

Vervelender en dus ook belangrijker vind ik dat hij door de hitte van de afgelopen dagen weer erg last heeft van zijn huid. Hij zit onder de rode vlekken met af en toe bultjes. Net zoals ik, helaas… De temperatuur is de laatste dagen zo hoog geweest dat de uitslag niet direct van de zon komt, daar kun je tenslotte tegen smeren, maar meer van de warmte. Urticaria wordt dat genoemd als een soort algemene verzamelnaam voor uitslag waar meerdere oorzaken voor zijn. Toen ik een jaar of 18 was had ik het heel erg. Als ik zweette had ik op alle warmte zones kleine rode bultjes. Buiten de jeuk en het ongemak was het vooral sociaal vreselijk. Ik was nog lang niet zo zeker van mezelf, zoals ik nu ben. Ik ben toen jarenlang binnen gebleven in de zomer, zon was mijn vriend niet.

Chris heeft niet zo’n last van sociale angsten. Eigenlijk is het bijzonder om te zien dat kinderen van zijn leeftijd het eigenlijk biet is hoe iemand eruit ziet. Er is een eerlijke opmerkzaamheid van alles wat anders is, maar daar zit geen waarde oordeel achter. Dat heeft iets heel moois, iets dat we in onze samenleving goed zouden kunnen gebruiken. Er is zoveel diep leed als het gaat om sociale afwijzing, dat doet echt veel pijn. Dus om eerlijk te zijn, hoeven die geschminkte vlaggetjes niet van mij, maar vind ik het zeker niet erg. Hij vind het leuk en de rest van de groep ook. Doe maar lekker mee Chris! Hup Holland HUP!!!

jaar 2.5 eten en andere basisbehoeftes

twee en een half jaar eten

Gisteren kreeg hij toetje, anders dan anders. De perzik variant was ‘heerlijk’, de aardbeien yoghurt ‘lekker’, maar deze waren uitverkocht. Het enige wat er nog in de koeling stond was zwarte bessen. Dus na het vaste toetje-ritueel (‘wil je nog toetje?’ ‘nee (natuurlijk eerst nee)… JA!!’ slabbertje om, bakje pakken, koelkast open, in het bakje doen en hij kijken, plastic lepel erin en dan…) gaat hij meestal een beetje kliederig, maar wel gedreven aan het opeten. Maar gisteren legde hij zijn lepel neer, pakte het bakje op, gaf het aan mij met de woorden: “Papa, lust niet”. Dat was duidelijk toch?  

Er zijn niet veel dingen die hij niet lust. Er zijn wel dingen waar hij geen zin in heeft, maar dat is een heel ander proces. De beroemde Pierre Wind (die drukke kok) heeft eens verteld dat ‘vies niet bestaat, maar aangeleerd is’. Dat is een stelregel die ik me aangemeten heb. Het klopt bij Chris. Eten is aantrekkelijk als aan bepaalde voorwaarden wordt voldaan. Dat begint uiteraard met honger: die rauwe bonen en die honger kloppen helemaal. Er zijn momenten geweest dat wij bijna uitgedroogde boterhammen voerden en hij daar erg tevreden mee was. De tweede factor is of hij hetzelfde als een van ons krijgt. Dan moet je eigenlijk lezen hetzelfde als mama, papa is eigenlijk alleen interessant als mama er niet is. Als wij enthousiast doen, vaak is dat bijna te overdreven, dan is hij redelijk makkelijk te overtuigen van iets dat hij niet kent. Maar op deze leeftijd komt er ook zoiets als smaak om de hoek zeilen. Hij heeft al bepaalde voorkeur. Zo zijn tomaten geweldig, komkommer ook, sperzibomen (expres met een m), broccoli (wat wij bomen noemen), en alle soorten worst. Fruit is uiteraard ook altijd goed, zuur of zoet, het maakt niet uit. Sowieso heeft hij een voorkeur voor zure dingen, zure bommen of uitjes kan je hem altijd voortzetten. Dat blijkt overigens overeen te komen met wat veel kinderen van zijn leeftijd als voorkeur hebben. Maar iets niet lusten is dus nieuw. Ik ben al tot erg blij geweest dat hij velletjes en stukjes in het eten niet erg heeft gevonden. Martina is al erg snel begonnen met het geven van eten waar stukjes en velletjes inzit. Ik vermoed dat dat wel een positieve bijdrage heeft geleverd. Maar er zijn volksstammen kinderen die dit vreselijk vinden, dat ik denk dat we ook een beetje mazzel hebben gehad. 

Eten is ook het eerste machtsmiddel dat hij gebruikt. De laatste tijd met name ’s ochtends, is hij een pietlut als het gaat over zijn boterham. Het begint al die boven eigenlijk niet uit zijn bed wil, en daar natuurlijk een beetje doorgaan met alles. Dat levert een jammerend jongetje op. Eenmaal beneden heeft hij dan ook geen zin in eten. De boterham met worst wordt al jammerend open gepulkt waarna hij alleen maar de worst wil opeten. Hoogst ergerlijk natuurlijk. We waren steeds strenger aan het worden, waardoor de strijd ook steeds meer toenam. Tot het moment dat wij aan de dagopvang vroegen wat zij daarmee deden. Het antwoord was verbluffend eenvoudig: ze deden er niets aan. Als de kinderen eerst hun worst opeten, krijgen ze daarna niks anders en moeten ze hun andere broodjes opeten. De luchtigheid straalt eraf bij de dames, dus is er geen probleem. Dat voelen die kindjes feilloos aan, maar wij zijn nog niet zover. Nou moet ik je zeggen dat de eerste ervaringen inderdaad erg bevredigend zijn. De ellende en gejank zijn stukken minder. En kinderen eten toch wel als ze honger hebben. Dat is ook een waarheid als een koe. 

Hij krijgt tegenwoordig sojamelk producten, omdat hij de laatste maanden hij erg dunne vlaaien poep heeft. Poep bij kinderen is natuurlijk anders dat dat van ons volwassenen, dat viel al vanaf de geboorte op. Ik was al weer veel vergeten, maar nu het nichtje van Chris 11 april geboren is (Lisa Ostendorf), krijgen we de poep-verhalen in alle gradaties mee. Haar poep was zwart en nu geel. Ze drinkt alleen melk, dus gele poep met klontjes. Dat weet ik nog wel van Chris, maar vanaf het eerste fruit en de pap begon de poep ook te veranderen. Net zoals onze poep verandert met wat je erin stopt aan de bovenkant, zo gaat dat bij Chris ook. Alleen hebben we nog niet echt vat op die vlaaien. We hebben al een poep kweek laten doen, maar daar kwam niets uit: Geen parasieten of onverteerde rariteiten. Dus gaan we zelf op zoek naar de voor de hand liggende zaken. Hij heeft er zelf niet veel last van, groeit nog steeds gestaag, geen zware krampen of iets dergelijks, dus doen we rustig aan met uitzoeken. Na verloop van tijd kunnen we ook bij de onderzoekers van euro-preval aankloppen, we doen tenslotte ook nog steeds mee aan dit onderzoek en zij kunnen wellicht systematische tips geven om deductie op het voedselpatroon toe te passen. 

Eten is heel belangrijk als je nog niet zoveel kunt. Dan is geluk en zaligheid eraan gekoppeld, maar ook verdriet en ongenoegen. Het is vreselijk basaal. Wij vergeten dat vaak als je ouder wordt, dat het een oorzaak van ongenoegen is. Maar ook dat het een verandering van gemoedstoestand tot gevolg kan hebben. Je moet niet met een lege maag naar de supermarkt gaan, dan koop je veel te veel. Maar het werkt ook niet om een nieuwe auto te willen kopen als je honger hebt. Daar kun je als verkoper op inspelen, maar als ouder kun je er veel van leren. Ons mannetje van twee-en-een-half snapt het spelletje met eten al een beetje.

Maand 11 Allergisch

allergie1 allergie 1 

Het is vreemd hoe een lichaam werkt. Om heel eerlijk te zijn hoor ik af en toe verbazingwekkende dingen dat een lichaam kan zoals voedsel verbranden in een cel, waarbij mitochondriën samen met een paar andere onderdelen in een cel (die zo klein zijn dat we ze niet kunnen zien met het blote oog) een soort mini-fabriekje zijn met de volledig functionerende logistiek eromheen.  Als je echt diep na gaat denken over het waarom dan loop ik snel vast. Waarom een cel dat doet en waarom zo, kunnen we ons niet echt voorstellen. Of waarom een cel samen een cel is geworden… Het waarom is echter niet magisch of onvoorstelbaar, het waarom is er gewoon. Dingen doen wat dingen doen en dat antwoord is voor ons lineaire wezens vaak te beperkt. Wij kunnen net 3 dimensionaal denken, 4 dimensionaal rekenen, maar in ons voorstellingsvermogen zijn we geneigd te willen reiken naar nog meer dimensies. 2 Dimensionaal is per definitie niet genoeg, terwijl daar de meest eenvoudige verklaring vaak ligt. 

Chris werd vorige week maandag wakker met rode vlekken in zijn gezicht. Dus dachten wij aan een  één of andere kinderziekte. Tegenwoordig zijn er veel meer dan vroeger en de nieuwste zijn de vijfde en de zesde ziekte, ook wel de vlekkenziekte genoemd. Ik dacht dat dat ook het antwoord was, maar helaas was het wat gecompliceerder. Na een doktersbezoek en druppels tegen allergie, een jengelige wakkere nacht, twee brakke ouders en een mannetje dat helemaal rood uitgeslagen en opgezet de dag begon gingen we toch maar weer terug naar de dokter. En deze vertrouwde het niet helemaal dus stuurde ze hem naar spoedeisende hulp. Daar begon mijn trauma weer. De tweede week van zijn leventje liep ik met de super gozer ook daar in het ziekenhuis in dezelfde maxi-cosi en moest ik hem vast houden terwijl er lichaamsappen afgetapt werd. Ik kreeg het spaansbenauwd het idee alleen al dat we hier weer waren. Onze Chris had er niet zoveel last van, dat kun je ook zien op de foto’s. Want buiten de koorts en de vurige gloed had hij geen jeuk of voelde hij zich rot. Nou is dat zelden bij hem want Chris lacht bijna altijd (ik overdrijf niet). Dus ook zo in de behandelkamer. Alle kleertjes uit en meneer begint te spelen. Dokter erbij, die aanvankelijk niet helemaal leuk leek te zijn, maar daarna is die ook wel OK. Of bloed aftappen, dat natuurlijk erg rot was, want dat doet pijn en is vervelend, leverde een huilbui van 3 minuten op die perfect getroost kon worden door Martina. Chris is daarna ook gewoon weer de oude gelukkig. 

Na een paar uur behandelkamer, een nieuw medicijn en een negatieve bloedtest was de boodschap dat hij waarschijnlijk een voedselallergie had.  Dat hadden wij ook al bedacht. Alle maaltijden nagetrokken van de afgelopen dagen, waren we tot de conclusie gekomen dat paprika wellicht de boosdoener was geweest, maar zeker weten doe je dat pas als je dat een tweede keer weer probeert. Even nu maar niet overigens, dat komt wel een keertje in een vakantie. 2034 Lijkt wel een mooi jaar te worden daarvoor. 

We hebben natuurlijk Anne Fleur nog van het Europreval allergie onderzoek. Ik denk dat het goed is haar te gaan bellen en  hulp te vragen bij het uitzoeken van de allergie. De ervaring van dat onderzoek kan snel helpen. Maar het idee dat Chris dan weer naar ziekenhuizen moet, staat me in het geheel niet aan.

Wij zijn goede ouders denk ik zo, maar helaas geven we Chris geen goede huid mee. Martina is allergisch en overgevoelig voor bijvoorbeeld melkproducten en smaakversterkers, ik heb een zeer lage tolerantie voor zon. Mijn huid zet op en begint dan rood te ontsteken. In het meest erge geval zal Chris dus met een ijsje in de zonneschijn opzwellen tot een michellin mannetje. Ik hoop maar dat dat niet zal gaan gebeuren.