In de categorie “hoe moeilijk kan het zijn?” is één van de nieuwste uitdagingen voor Chris de puzzel “wafwaf, mauwmauw, boeboe en piepiep”. Afkomstig van de tweedehandswinkel stuitte Martina op dit houten geval, vier mogelijkheden met overduidelijke plaatjes, zodanig verschillend in grootte dat zelfs een blinde kamerplant een goed figuur zou slaan. En zelfs die wordt geholpen, want op de mauwmauw en andere dieren is een stukje nep-vacht geplakt, zodat die ook nog voelt als een beetje echte. Chris vind het prachtig, maar dat begint natuurlijk met de geluidjes die Martina verzonnen heeft. Grote ogen volgen haar als zij hem een keuze laat maken met welke dier hij wil gaan spelen. Alsof het uitmaakt. En als zijn handen dan ergens naar toe gaan en hij het dier bemachtigt, dan is het erg leuk om ermee op het houten bord te beuken en vooral te kijken of iedereen je ziet.
Puzzelen lijkt voor oude mevrouwen die niemand om zich heen hebben. Puzzelen is een vorm van vermaak dat je in je eentje kan doen, ik heb zelden groepjes puzzelaars gezien die met z’n allen leuk woordjes invullen of elkaar complementeren bij een 50.000 stukjes nachtwachtpuzzel. Chris gaat daar zo niet mee om, want zijn motivatie zijn is die leuke plaatjes deelgenoot te maken van zijn leven en de omgeving. Dat eerste is ook belangrijk en hij kan prima spelen met de diertjes, totdat ze te ver bij hem vandaan zijn gegooid. Zijn willekeur bereikt niet veel, maar dat is ook niet belangrijk. Lol, vermaak, het voelen aan materiaal, geluid enzovoort zijn veel belangrijker dan het resultaat wat wij bedacht hadden.
Ergens hebben wij mensen in het verleden geleerd dat als er een gaatje is, er wellicht iets oppast dat het dicht maakt. Dat kan handig zijn. Die eerste mensen zullen dat semi-bewust gedaan hebben, om het later bewust door te geven aan hun kroost. En het wordt natuurlijk steeds complexer. Meerdere takken maken een dak, touw kun je gebruiken om die takken te verbinden, een muur is handig om nog meer beschutting te vinden, een deur om dieren erbuiten te laten, kamers maken dat je je veiliger voelt, en uiteindelijk (ik sla wat stappen over) leveren een paar electronische verbindingen de mogelijkheid om een electrisch signaal weer terug te coderen naar een aflevering van “million dollar wedding”, of je het nu leuk vindt of niet. Geen mens doorloopt meer die fases. Doordat we al zoveel weten zijn de puzzels van het leven al grotendeels opgelost en hoeven we niet meer met de boeboe op het houten bord te meppen, totdat er een moment komt dat deze toevallig in het gaatje valt. Da’s nu het voordeel van wat we al weten. Het nadeel is dat we al zoveel weten en we keuzes moeten maken voor wat we gaan doen. Er zijn wel 100 leuke of nuttige dingen, waar ook weer 100 variaties op zijn met elk weer 100 keuzes hoe die uit te voeren. Voor onze nieuwe-tijds-kinderen wordt het volgens mij steeds belangrijker om niet alles zelf op te kunnen lossen, maar veel meer om een manier te vinden in het grote ondoorzichtige bos van mogelijkheden. Misschien dat daardoor wel zoveel mensen last hebben van ADD of ADHD of depressiviteit of andere moeilijke dingen. We willen allemaal invloed hebben op onze omgeving en als dat niet genoeg meer lukt dan krijg je uitval.
